Epiloog
Door: Hans en Paul
Blijf op de hoogte en volg Hans
03 Juli 2014 | Nederland, Breda
Epiloog
Na de Prelude, die ik (Paul) voor mijn rekening nam, zijn al de blogs door Hans geschreven. Hij heeft dat op ’n sublieme wijze gedaan en dat werd, ook gezien de vele positieve reacties, door velen hogelijk gewaardeerd.
’s Avonds als ik ging slapen maakte Hans de blog nadat we nog even hadden doorgenomen wat er in zou kunnen komen. Hans is een eeuwige optimist en hield de toon licht. Hij vermeed te zeggen dat de Camino soms wel heel erg zwaar voor ons was. Ik heb vaak gedacht dat ik het echt niet leuk vond, maar nooit overwogen om te stoppen. Santiago halen stond voorop. In 35 dagen 2400 km gefietst, geen echte rustdagen maar 4 keer een korte rit en een rustiger middag. Met Santiago met 37 slaapplaatsen waaronder 3 jeugdherbergen, 3 hotels, veel chambres d’hôtes in Frankrijk en de rest in auberges, hostals en één keer op zaal in een echte refugio.
We hebben geluk gehad: geen materiaalpech; nog geen lekke band! Ook het weer zat niet extreem tegen. Enkele dagen regen, dreigend onweer, wind en storm. In Les Landes de wind stevig tegen maar op de hoogvlakte van Spanje weer mee; dat fietste lekker. Hans heeft alternatieve scenario’s voor bagagevervoer overwogen, maar uiteindelijk hebben we - na in Jaunay-Clan verlost te zijn van wat overtollige ballast - alles over de heuvels en bergen meegesjouwd.
In Tours spraken we twee oud-Caminogangers op leeftijd, die ons verzekerden dat het geen schande was om bij de beklimmingen eens te stoppen, te rusten, stukje te lopen en weer op te stappen. Dat gaf moed en inspiratie. Lopen is voor mij (P) geen optie (knieën), dus ik heb uiteindelijk alles - waar nodig met tussenstops - gefietst. Hans is de betere klimmer, lag altijd voorop, ging sneller, maar bij 9 á 10% helling ging hij lopen. Hij stond mij dan vaak op de top applaudisserend op te wachten. Geweldig! Hans z’n optimisme heeft mij erg geholpen.
Al met al is de tocht ’n stevige fysieke inspanning geweest. Jammer genoeg kreeg daardoor ’t spirituele en culturele aspect soms te weinig aandacht. Je was vaak te zeer bezig met de haalbaarheid van de inspanning. Desondanks hebben we erg kunnen genieten van het afwisselende landschap, de mooie steden en de contacten met voornamelijk Vlaamse en Nederlandse fietsende pelgrims.
Moeizaam was, met name in België en Frankrijk, het volgen van de route aan de hand van de route boekjes. Het is - althans voor mij - onmogelijk om al fietsend de tekst te lezen en tot me te nemen vanaf een trillend stuurtasje soms vertekend door de regen of verblind door de zon, al sturend op het verkeer lettend, je reisgenoot volgend, ook nog van de natuur en de gebouwde omgeving genietend, de soms cryptische aanwijzingen van Sweerman (de route-auteur) te volgen.
Het bleek niet alleen voor ons te gelden. We hebben vele mensen ontmoet die verkeerd gereden zijn, de stad niet uitkwamen, op de verkeerde route zaten en om moesten rijden. In Frankrijk word je vervolgens nog eens misleid door borden en pijlen met alternatieve Santiago-routes, terugweg routes, particulieren die eigen routes (naar bijvoorbeeld slaapplaatsen) aangeven en niet te vergeten behulpzame inwoners die vaak hun eigen interpretatie van de route hebben en daarbij geen verschil maken tussen de wandel- en fietsroutes.
In Spanje moet je vooral voorkomen dat je als fietser op de wandelroute komt want dat zijn vaak moeilijk te berijden grind- of gravelpaden. In die zin is de Camino ook net het leven zelf: vol met misleidingen.
We hebben al met al ’n geweldige ervaring opgedaan en de tocht uiteindelijke met een gevoel van veel voldoening voltooid. Hans was de grote regelaar die, in overleg, de slaapplaatsen uitzocht en beoordeelde, want zeker in het begin moest een en ander aan zijn standaard voldoen. Gaandeweg zijn de eisen versoepeld ten aanzien van slaapplek, ravitaillering, sanitaire en koffiestops en de te fietsen afstanden en zijn we tenslotte, ruim binnen de door ons gestelde termijn van maximaal 6 weken, in Santiago aangekomen. Om echter ten volle van de Camino te kunnen genieten en ook cultureel en sociaal meer uit de tocht te halen zouden wij, met onze beperkte fysieke mogelijkheden, iets meer tijd nodig hebben. De lopers zijn wat dat betreft in het voordeel, het tempo ligt lager, de contacten zijn intensiever en talrijker of, zoals een oud-fiets- en wandel Caminoganger ons verzekerde, lopen is lichter en leuker.
Wat ons ook opvalt, is het grote verschil tussen Frankrijk en Spanje. In Frankrijk leeft de Camino niet erg en zijn bovendien de voorzieningen minimaal. Onderweg kom je door vrijwel uitgestorven dorpjes en ook in de grotere plaatsen zijn ‘s middags de voorzieningen gesloten en is er niets te beleven. Spanje daarentegen is een warm bad met vrolijke en vriendelijke mensen en voorzieningen die vrijwel de gehele dag open zijn. Dus als je weinig tijd hebt: doe alleen Spanje, maar dan wel goed getraind want in Spanje moet je veel meer klimmen.
We zijn best een beetje trots en tevreden dat we het gehaald hebben. Santiago binnenkomen, steil omhoog, was fijn omdat je dan weet dat je reis voltooid is. Jammer was het feit dat de pelgrimsmis in de kathedraal op zondag helemaal in het Spaans gehouden werd. Echt een gemiste kans om de tocht, voor al de vele aanwezige nationaliteiten, op een indrukwekkende manier af te sluiten met een gemeenschappelijk gebed of lied. (Ik refereer hierbij aan de afsluiting van de Pax Christi voettocht in de St. Jan van Den Bosch met het gezamenlijk gezongen pelgrimslied van père Aimee Duval ). Nu komen de meeste mensen voornamelijk naar de mis om naar een heen en weer slingerend wierookvat te kijken, als een kermisattractie met – zoals Hans ’t zei- een hoog Harry Potter gehalte.
Voor mij (P) zal de Camino verder altijd verbonden blijven met het overlijden van Marijke. Vooraf had ik al afscheid van haar genomen in ons beider overtuiging dat het de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien. Onderweg ergens in Frankrijk heb ik huilend nog een laatste keer met haar gesproken door de telefoon nadat ik in een kapel een kaars had opgestoken.
We zijn blij en tevreden. We hebben geleden en genoten. Zijn dankbaar voor de vele positieve reacties, de aanmoedigingen en raadgevingen. Bedankt, liefs en ook voor jullie een BUEN CAMINO.
P.S.
Tenslotte willen wij jullie nog herinneren aan de vraag van de moeder van Hans die onze tocht graag verbonden zag met de strijd tegen Kinder Kanker, door uit dankbaarheid voor onze succesvolle tocht een bijdrage te storten op banknummer NL71INGB0656702516 van P. Stade, Ulvenhout, t.g.v. KiKa.
Hans en Paul
Na de Prelude, die ik (Paul) voor mijn rekening nam, zijn al de blogs door Hans geschreven. Hij heeft dat op ’n sublieme wijze gedaan en dat werd, ook gezien de vele positieve reacties, door velen hogelijk gewaardeerd.
’s Avonds als ik ging slapen maakte Hans de blog nadat we nog even hadden doorgenomen wat er in zou kunnen komen. Hans is een eeuwige optimist en hield de toon licht. Hij vermeed te zeggen dat de Camino soms wel heel erg zwaar voor ons was. Ik heb vaak gedacht dat ik het echt niet leuk vond, maar nooit overwogen om te stoppen. Santiago halen stond voorop. In 35 dagen 2400 km gefietst, geen echte rustdagen maar 4 keer een korte rit en een rustiger middag. Met Santiago met 37 slaapplaatsen waaronder 3 jeugdherbergen, 3 hotels, veel chambres d’hôtes in Frankrijk en de rest in auberges, hostals en één keer op zaal in een echte refugio.
We hebben geluk gehad: geen materiaalpech; nog geen lekke band! Ook het weer zat niet extreem tegen. Enkele dagen regen, dreigend onweer, wind en storm. In Les Landes de wind stevig tegen maar op de hoogvlakte van Spanje weer mee; dat fietste lekker. Hans heeft alternatieve scenario’s voor bagagevervoer overwogen, maar uiteindelijk hebben we - na in Jaunay-Clan verlost te zijn van wat overtollige ballast - alles over de heuvels en bergen meegesjouwd.
In Tours spraken we twee oud-Caminogangers op leeftijd, die ons verzekerden dat het geen schande was om bij de beklimmingen eens te stoppen, te rusten, stukje te lopen en weer op te stappen. Dat gaf moed en inspiratie. Lopen is voor mij (P) geen optie (knieën), dus ik heb uiteindelijk alles - waar nodig met tussenstops - gefietst. Hans is de betere klimmer, lag altijd voorop, ging sneller, maar bij 9 á 10% helling ging hij lopen. Hij stond mij dan vaak op de top applaudisserend op te wachten. Geweldig! Hans z’n optimisme heeft mij erg geholpen.
Al met al is de tocht ’n stevige fysieke inspanning geweest. Jammer genoeg kreeg daardoor ’t spirituele en culturele aspect soms te weinig aandacht. Je was vaak te zeer bezig met de haalbaarheid van de inspanning. Desondanks hebben we erg kunnen genieten van het afwisselende landschap, de mooie steden en de contacten met voornamelijk Vlaamse en Nederlandse fietsende pelgrims.
Moeizaam was, met name in België en Frankrijk, het volgen van de route aan de hand van de route boekjes. Het is - althans voor mij - onmogelijk om al fietsend de tekst te lezen en tot me te nemen vanaf een trillend stuurtasje soms vertekend door de regen of verblind door de zon, al sturend op het verkeer lettend, je reisgenoot volgend, ook nog van de natuur en de gebouwde omgeving genietend, de soms cryptische aanwijzingen van Sweerman (de route-auteur) te volgen.
Het bleek niet alleen voor ons te gelden. We hebben vele mensen ontmoet die verkeerd gereden zijn, de stad niet uitkwamen, op de verkeerde route zaten en om moesten rijden. In Frankrijk word je vervolgens nog eens misleid door borden en pijlen met alternatieve Santiago-routes, terugweg routes, particulieren die eigen routes (naar bijvoorbeeld slaapplaatsen) aangeven en niet te vergeten behulpzame inwoners die vaak hun eigen interpretatie van de route hebben en daarbij geen verschil maken tussen de wandel- en fietsroutes.
In Spanje moet je vooral voorkomen dat je als fietser op de wandelroute komt want dat zijn vaak moeilijk te berijden grind- of gravelpaden. In die zin is de Camino ook net het leven zelf: vol met misleidingen.
We hebben al met al ’n geweldige ervaring opgedaan en de tocht uiteindelijke met een gevoel van veel voldoening voltooid. Hans was de grote regelaar die, in overleg, de slaapplaatsen uitzocht en beoordeelde, want zeker in het begin moest een en ander aan zijn standaard voldoen. Gaandeweg zijn de eisen versoepeld ten aanzien van slaapplek, ravitaillering, sanitaire en koffiestops en de te fietsen afstanden en zijn we tenslotte, ruim binnen de door ons gestelde termijn van maximaal 6 weken, in Santiago aangekomen. Om echter ten volle van de Camino te kunnen genieten en ook cultureel en sociaal meer uit de tocht te halen zouden wij, met onze beperkte fysieke mogelijkheden, iets meer tijd nodig hebben. De lopers zijn wat dat betreft in het voordeel, het tempo ligt lager, de contacten zijn intensiever en talrijker of, zoals een oud-fiets- en wandel Caminoganger ons verzekerde, lopen is lichter en leuker.
Wat ons ook opvalt, is het grote verschil tussen Frankrijk en Spanje. In Frankrijk leeft de Camino niet erg en zijn bovendien de voorzieningen minimaal. Onderweg kom je door vrijwel uitgestorven dorpjes en ook in de grotere plaatsen zijn ‘s middags de voorzieningen gesloten en is er niets te beleven. Spanje daarentegen is een warm bad met vrolijke en vriendelijke mensen en voorzieningen die vrijwel de gehele dag open zijn. Dus als je weinig tijd hebt: doe alleen Spanje, maar dan wel goed getraind want in Spanje moet je veel meer klimmen.
We zijn best een beetje trots en tevreden dat we het gehaald hebben. Santiago binnenkomen, steil omhoog, was fijn omdat je dan weet dat je reis voltooid is. Jammer was het feit dat de pelgrimsmis in de kathedraal op zondag helemaal in het Spaans gehouden werd. Echt een gemiste kans om de tocht, voor al de vele aanwezige nationaliteiten, op een indrukwekkende manier af te sluiten met een gemeenschappelijk gebed of lied. (Ik refereer hierbij aan de afsluiting van de Pax Christi voettocht in de St. Jan van Den Bosch met het gezamenlijk gezongen pelgrimslied van père Aimee Duval ). Nu komen de meeste mensen voornamelijk naar de mis om naar een heen en weer slingerend wierookvat te kijken, als een kermisattractie met – zoals Hans ’t zei- een hoog Harry Potter gehalte.
Voor mij (P) zal de Camino verder altijd verbonden blijven met het overlijden van Marijke. Vooraf had ik al afscheid van haar genomen in ons beider overtuiging dat het de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien. Onderweg ergens in Frankrijk heb ik huilend nog een laatste keer met haar gesproken door de telefoon nadat ik in een kapel een kaars had opgestoken.
We zijn blij en tevreden. We hebben geleden en genoten. Zijn dankbaar voor de vele positieve reacties, de aanmoedigingen en raadgevingen. Bedankt, liefs en ook voor jullie een BUEN CAMINO.
P.S.
Tenslotte willen wij jullie nog herinneren aan de vraag van de moeder van Hans die onze tocht graag verbonden zag met de strijd tegen Kinder Kanker, door uit dankbaarheid voor onze succesvolle tocht een bijdrage te storten op banknummer NL71INGB0656702516 van P. Stade, Ulvenhout, t.g.v. KiKa.
Hans en Paul
-
03 Juli 2014 - 22:35
Herman/Ria:
Hallo Hans en Paul, we hebben in de afgelopen weken genoten van de mooie reisverhalen die Hans maakte maar we hebben ook veel respect gekregen voor jullie dat je de tocht zo goed hebt volbracht en zeker nadat ik afgelopen vrijdag nog hoorde dat Hans in jaren niet op een fiets had gezeten!! Nogmaals proficiat met jullie prestatie en geniet van je oorkonde! Paul ,je hebt een mooie epiloog geschreven,groetjes allebei en hopelijk tot binnenkort,Herman/Ria -
03 Juli 2014 - 22:58
Maggy Wishaupt:
Lieve Paul en Hans,
Mooie epiloog, Paul! Ik ben blij dat jullie gezond en wel weer terug zijn. Dat het een zware tocht zou zijn verbaast me natuurlijk niet. Een geweldige prestatie dat jullie het "gered" hebben! En nu hebben jullie de prachtige herinneringen om op terug te vallen en nog járen over te kunnen vertellen. Hoe dan ook, ik vond het vreselijk leuk en interessant om jullie camino een beetje te mogen meemaken.
Hartelijk dank nogmaals, en liefs,
Maggy
-
03 Juli 2014 - 23:13
Pieter Landweer:
Bedankt voor deze epiloog.. het verslag is nu compleet en we kunnen nu iets meer 'indenken' wat jullie be leefd (= doorstaan en meegemaakt) hebben.. een blijvende herinnering. Pieter&Marilyn -
04 Juli 2014 - 10:37
Els En Rino:
Hee Paul, wat leuk dat we nog een reflectie van jouw beleving kregen van de ontzettende fysieke
inspanning die jullie geleverd hebben.
Inderdaad waren Hans' blogs luchtige gehouden, maar ieder kon aanvoelen dat hier zich een
fantastische maar ook zeer zware reis aan het ontrollen was.
Goed dat jullie niet wat later in Noord Spanje waren, want dan had je enorme hagelbuien over je heen gekregen.
Nogmaals gefeliciteerd met het goed behalen van het eindpunt en fijn dat wij via jullie blogs, een beetje, mochten meereizen.
-
04 Juli 2014 - 13:25
Maarten Raaijmakers:
Hallo HansenPaul !
Een waardig epiloog van een gedenkwaardige tocht. Bravo !
Helaas hebben we jullie onthaal niet kunnen meemaken maar Ton en ik wensen jullie een goede afkick toe van het avontuur en horen graag met een koude rode wijn erbij over jullie bevindingen. Dan is de circel weer rond, nietwaar ?
Last en schoonheid horen samen bij de Camino maar onthoudt toch vooral het mooie, en koester de inzichten die die het opleverde.
Maarten -
04 Juli 2014 - 18:23
Wim:
Paul en Hans,
Heel veel dank voor jullie vrijwel dagelijkse berichtgeving van jullie avontuurlijke ervaringen, genietingen en inspanningen. En Paul, van jouw epiloog heb ik genoten. Jouw emoties zijn voelbaar in de tekst. En wat heerlijk, dat jullie zoveel steun aan elkaar hadden. De tocht zal voor altijd in jullie geheugen gegrift staan, samen met de ondervonden vriendschap en saamhorigheid. Jullie blogs verschijnen toch wel in boekvorm? Ik houd me aanbevolen voor een exemplaar. Ik zie er nu al naar uit om onder het genot van een wijntje te mogen luisteren naar de verhalen. Wat een evontuur! En samen gezond weer terug, Van harte!
Wim.
-
04 Juli 2014 - 18:38
Lian Vd Velden:
hoi paul,
bedankt voor het sluitstuk van jullie reisverslag. Keek er iedere avond naar uit want Loek las dan voor als we in bed lagen. Hopelijk zijn jullie weer gewend in Nederland? Afkick verschijnselen?? Vast wel!
Loek en ik fietsen de laatste tijd wel meer moet ik zeggen. Ws hebben jullie ons geïnspireerd.
groetjes Loek$Lian -
05 Juli 2014 - 23:12
Giem En Ineke:
Wat een mooie epiloog Paul!
We zijn heel blij dat jullie het gehaald hebben en dat het afzien beloond is met het behalen van het doel. En natuurlijk gezond en zonder kleerscheuren thuisgekomen. We zijn trots op je en natuurlijk ook op jou he Hans. Jullie waren een heel goed team en hebben elkaar heel goed aangevuld.
Wij op onze beurt hebben af moeten kicken van iedere avond laat de blog ontvangen. Eigenlijk konden we niet naar bed voordat die binnen was, maar jullie weten natuurlijk dat wij als geen ander de Camino in gedachten zijn meegereden.
Nogmaals chapeau voor deze grote prestatie.
En bedankt voor de ontzettende gezellige borrel allebei.
Hartelijke groeten,
Giem en Ineke
-
06 Juli 2014 - 14:51
Marcel En Marja:
Hans en Paul
Dank Hans voor de geweldige dagelijkse blogs en Paul voor het prachtige nawoord. Natuurlijk wisten we dat het geen gewoon fietstochtje voor jullie zou worden. Dan hadden jullie net zo goed de Ronde van Frankrijk van 1980 kunnen narijden (hoewel die is nog ietsjes langer). Santiago is meer dan een gewone bestemming, maar blijft een hele tour. Het kon niet anders dan dat het veel van jullie zou vergen. Een uiterste kracht inspanning leidt niet altijd direct naar spirituele ervaringen of kan die soms een beetje in de weg staan. Die verdieping of ervaring ontwikkelt zichzelf wel en waarschijnlijk is dat proces nog niet helemaal afgelopen. Het zal nog wel verder inzinken. En omdat fietsen bewegen is , laat zich dat zo mooi met het werkwoord 'bewegen' verduidelijken.
Ik beweeg
ik beweeg me
Ik heb me bewogen
Ik laat me bewegen
Ik word bewogen
Ik ben bewogen
met harte groet
Marcel en Marja
-
07 Juli 2014 - 11:31
Ivonne En Henk:
Hoi lieve Paul en Hans
Prachtige epiloog, 1 opmerking over dat best een beetje trots. Mag dat ook gewoon heel erg trots zijn!?
Wij vinden het fantastisch dat jullie het behaald hebben in zo'n betrekkelijk korte tijd, complimenten!!
Hartelijk dank voor alle berichten en veel succes en plezier en geluk op jullie verdere tocht door het leven.
Hartelijke groetjes Ivonne en Henk -
09 Juli 2014 - 00:28
Els Smetsers:
Dag Paul en Hans,
Jouw epiloog Paul vond ik een mooie afsluiting van het hele verhaal van de camino.
Jullie zijn echt twee doorzetters. Wie zat er steeds op jullie schouders om jullie aan te moedigen en mee te kijken, zodat de tocht veilig zou verlopen?
Niet alleen de engeltjes maar ook de mensen thuis die zo met jullie hebben meegeleefd.
Ik heb de uitnodiging om jullie welkom te heten erg leuk gevonden. Zò gastvrij!
Dankjewel Karin en Riedi.
Liefs van Els
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
